Hoewel hij -zo denk ik toch- hier bij ons niet zo bekend is -ik hoorde hem nog nooit op de radio- is de Romeinse singer-songwriter in zijn eigen Italië een heuse ster. Hij draait dan ook al ruim vijftig (!!!) jaar mee aan de top van de Italiaanse songschrijverij en vandaag, op zijn vijfenzeventigste, viert hij zijn vijf decennia in de business met een ronduit fantastisch album, waarop hij, ten overvloede etaleert waarom zowat alle groten van het Italiaanse lied ooit een beroep op hem deden.`
Van Mina tot Paola Turci, van Lucio Dalla tot Fabrizio de André, van Francesco de Gregori tot Franco Battiato…allemaal kwamen ze in de loop der jaren bij Edoardo aankloppen voor liedjesmateriaal -elke Italiaan, die de naam “vertolker” waardig draagt, heeft ooit wel een versie opgenomen van “Lella” - en dus is het normaal dat er nu, bij deze feestelijke gelegenheid een plaat onder eigen naam uitkomt.

Met de studiohulp van het kruim van de hedendaagse Italiaanse studiomuzikanten en vooral met het producersduo Fabio Ferri en Alberto Laruccia, bokste Edoardo een dozijn fraaie liederen in elkaar, waarin hij -de eeuwig scherpe observator en activist- zijn kijk geeft op de stand der dingen in de wereld van vandaag.
Dat begint al met de prachthymne “Prima d’essere l”Europa”, die je zonder al te veel fantasie kunt beluisteren als een Pro-Europees manifest, iets wat in Salvini-tijden niet alledaags te noemen is. Ook de zorg voor zij die het in onze maatschappij moeilijk hebben, klinkt, zoals steeds, door: “Lettere dall’Inferno” en “Il Lupo non verrà” laten weinig aan de verbeelding over. De zorg voor het behoud van onze elementaire mensenrechten, die ook in Italië geregeld onder vuur komen te liggen, is al evenzeer een vast gegeven in de songs van Edoarda. Op deze plaat is dat het thema van de absolute topsong “L’apertura della Caccia”, dat alles heeft om het tot een Europese hit van het niveau van Paolo Conte’s “Max” te schoppen.

De Angelis is echter niet alleen een activist: hij is vooral een dichter, die zich verdiept in de menselijke gevoelens en de verhoudingen tussen mensen. Dat betekent dat het “zweven en dromen” aan bod komen. Op dat punt zit je deze keer goed met “Nel Mio Cuore”, “Cuore Selvatica”, “L’Orso e La Stella” en “Il Dolore del Mondo”.

Ik vind dat deze plaat een prima gelegenheid vormt om een kleine zoektocht te ondernemen naar het oudere werk van deze Grote Meneer. Ik heb het geluk een twaalf jaar oudere broer gehad te hebben, die in de jaren zeventig al de elpees van Schola Cantorum en “Piccola Storia di Libertà” in huis te halen, wat mij een grondige, onophoudelijke liefde voor het Italiaanse lied bezorgde. Ik wens u allen iets dergelijks toe: Er zijn ruim twintig platen van Edoardo de Angelis gemaakt in de loop van de voorbije halve eeuw en dus is er keuze zat. Ik kan me echter voorstellen dat u het zichzelf een beetje gemakkelijk wil maken en dus bij het meest recente werk wil beginnen: geen probleem, want deze jubileumplaat is simpelweg uitstekend. Enige kennis van het Italiaans strekt tot aanbeveling, maar is niet onontbeerlijk: De Angelis is een van die mensen, die hun boodschap duidelijk weten te maken, zelfs aan mensen, die hun taal niet machtig zijn. Heerlijke plaat !

(Dani Heyvaert)